Web Zaman Damgası

GüLe GüLe KuLLaN SoNSuZLuĞuM

...





şimdi hatırladım seni Adamım
hep aklımdaydın dünüm, bugünüm, yarınım gibi
özlediğin marazalarımın üzerine yemin ederim
valla-billa şiirlerim kırk bir derece ateş içinde yansın
tepe taklak olsun ki kelimelerim
hiç unutmadım seni
hiiiççç
hem ben senin bana gönderdiğin leylekleri
göğün kalbine kazıdığın sevdamızı nasıl unuturum ki




atomu nasıl olsa Einstein icat etti deyip
sevgi teorimizi keşfetmiştin sen de
saat-mekan farkı olmayan bedevi ellerinle
öyle güzel asılı kalmıştın ki sağ ve sol yarıküremde
öyle güzel duruyordun yüreğimin yarı ürkek tınısında
gıpta ediyordu içimin içindeki şımarttığın çocuk bile
avuçiçlerindeki denizde kağıttan gemiler yüzdüyordu habire
habire mutluluğa kanat çırpıyordu öksüzlüğümün gözyaşları




işte tamda o sırada rolünü değiştiriyordu cici beyinciğim
birdenbire sıradışı bir mazeret yaratıyordu hayat oyununda
taşımasına taşıyordu bütün hafıza kaydımı, iletileri, geçmişin aklaşan anılarını
başıma bir mıknatıs yerleştirmişcesine hep sanaydı çekim alanım aslında
-bu beni nasıl da relax ediyordu-
belki de seni matematik ve fizikten bile çok sevmemden




ama bazen yolunda gitmiyordu şartiyeri atıyordu kırgın saç tellerimin
tanımlayamayan volttan beyin lobları ile ilşkimi bile kestiğim oluyordu, inan
sanıyordum ki beyin köküm sökülüyor, aklım çıkıyor yerinden
yolum yolum yolunuyor sinir hücrelerim bir antik bir mağara köşesinde
ve ben bir kadavraydım artık kahkaha tufanına tutulan bedenimle
ölüler konuşmaz derler oysaki
ben şiir bile yazabiliyorum sınırdışı kimliğimle, sıradışı kelimelerimle
kalmış ki;
konuşmak ne kelime




şimdi hatırladım seni ruh bilimcim
ve hiç unut(a)madım
hiiççç
gözlerinin kahveden hüzne kaçan melodisini içtikçe
altın telvelerden bir ömürlük fal yazdım gözbebeklerinin loşluğuna
"seni sevmek çok güzel şeymiş ömrüm" diye diye
en masum gülüşümü hibe ettim kirpik uçlarının adamlığına...










nagihan