Web Zaman Damgası

dilimin sözcüklerini söken insanları seviyorum

lacivert

deniz sırtı bir makamdan seslenmeyeli ne çok oldu gözlerine
kuş pisliği temizliyor asgari bir endişenin hükmünü yüküne sararak
ne demeliyim akşama yakın bir endişenin süzülerek kayboluşuna
iğnesi ipliğine dolanmış gibi saklanıyorum gözlerinden
yamasını dikmeyi bıraktım cümlenin
sözcük eklemeye mecalim yok bu aralar

gölge

arasındayım gün ve akşamın
bir ben daha var
yüz üstü uzanıp sırtımın karasından daha kararlı gibi
tam karşıma seriliyor bazen arkama saklanıyor
bazen yanıma bazen yok oluyor
gözlerin ve gece gibi



girdap

suyu haşlayıp içine toprak rendeliyorum
biraz sen kökü biraz mevsim artığı toplayıp sokaklarından
yüzünü güneşe sunup unutuyorum bir süre
bir boy
gün uzağına varıp kendime geri koşuyorum gözlerinden



yankı

toplum güncesi toparlanıyor yüzüme yakın bir mola vaktinde
ertesinden gelen seslerin kalabalığını ayırıp ayırıp asıyorum
ince belli kültür hükümlü bardaklara
bizi buharın demine buluyor gözlerin
nemli nemli unutuluyoruz
ertesinden gelen seslerden


geda

basamak altı toparlanıyor yüzüm
eğdiğim boynumun kenarından
sıyrılıp sıyrılıp geçiyorum gözlerinden
suya aşa köre gebe gibiyim


lal

tuza çağrılmış gibi kalkıyorum içimden
uzak bir kaval tokluğuna
sudan daha çok tuzuna koşturup gözlerimi
yutkunamadığım zamanlarda suyuna dilimi bıraktım
ki artık sende susa bilesin beni


kuşku

çağır naif bir zaman elinden içelim yüzümüzü
sonra yüzümü silip yüzünden yüzüğüme bakmalıyım uzunca
kusurunu hatırına bırakıp
barındığımın farkına varıp baldırımdan yakalayıp acıtıyor gözlerin



oğlum

günahım oğlum olsaydı boyuma sataşırdı
şirkten has değil ne olur anla beni
ulvi nihayetti makam
ki beklentilerin uzvu nihayetinde
ne derun değimli gözlerin
gözlerimde iken


temmuz

sarıya bulamışlar mevsimi
maviyi hınca hınc doldurup
yollamışlar bizim oralara
ama yine bizim oralarda bu aralar duman var
tek diri kalmış gözlerin yanmasın diye
gitme oralara


annem

seni hatırlamıyorum
üzgünüm


ala

deniz üssü biraz limansı ve kaybolan sarımtırak ateşin ardında unuttuğu o görkemdi gözlerin


mai

çatlağına tuz rendeleyip dudaklarımın
sırtına çıkıyorum göğün
ne yakın sana ne uzak
kirpiklerimin aralığı kadar uzaksın ve ya yakın


ılgar

mecranın delisiyle kavrulmuş bir toprak parçası üzerine konuşlandırdığım gözlerin
ve telaşesin de dizlerinin vurulduğunu unutur gibi düşüyorsun içime
dağdan düşer gibi parçası öyle kalabalık öyle tufan


kadın

şar dediğim vakit teninde başlıyor zamanın kurgusundan kuşkusuna uzanan o halli hikaye
beklediğim gibi değil gözleri
üşüyorum son çivisi çakıldığında
tahtanın emeğini hiçe sayar gibi küfre yoruyor beni


poetika

sonra zaman kavrulduğunda dirisinden ayraç
mir makamlı
sönük akımların lehçesinde gözlerin
fiil sureti eskitme bir uğultuyla savruluyor cümleme


teberru

sektiğinde fikirlerimden gözlerin
çoğunda kalabalık bir kavmin asıldığında o çürümüş urgan gibi sözlerin
yutkundukca çoğalan bir çatlağa dönüşüyorum
düşümde iğne iplik





şimo
sinan şeker