Web Zaman Damgası

Kırıldı Bizi Koruyan O Kanatlar

Korkusuz ve atak yaşarken çocukluğumuzda hayatı,
kendimizi güvencede hissediyorduk.
Koruyan kollayan kanatlar vardı üzerimizde,
her kötü niyete,
her kötü düşünceye.
Kara bulutlar geçmiyordu üstümüzden,
her sabah güneş doğuyordu yüzümüze...

Kırıldı bizi koruyan o kanatlar,
sanki çıplak kaldık orta yerde.
Güven giysilerimiz yoktu artık üzerimizde,
savunmasız ve korunmasızdık hayatın içinde,
bütün kötülüklere.

Yenik düştük zamana,
omuzlarımız çöktü yorgunluktan,
yaşam zorlukların gölgesinde.
Savaş veriyoruz yaşlı gözlerle,
adım adım ilerliyoruz,
bize biçilen ömrün son demlerine kadar,
inatla direnmek amacımız.

Her girdiğimiz yol çetrefilli,
çok gerilerde kaldı mutlulukların hepsi.

Akıp giden zaman içerisinde,
kimilerini ölüm ayırdı sevdiklerinden,
kimilerini yolllar ayırdı özlediklerinden.

Her ikisinin de sonu vuslat olan,
gurbet denilen ayrılık,
ölüm denilen yokluk,
aslında aynı yola çıkıyor,
Uzaklar ve Mavera.

Halide Köksal
28 Aralık 2014[ italik ]