Web Zaman Damgası

GÜNDÜZÜN BİR VAKTİ; DURDU ZAMAN!

sorguladim kendimi bugün
bir gün çat kapi gelecek o son gün
daha masum çocuktum dün
ekmeğini herkesle her canlıyla paylaşan
yüreğinde zerre kötülük olmayan...

gündüzün bir vakti dünya bana oldu karanlik
kendimi hissediyorum sanki idamlik
bu canin hükmü bir fermanlik
gel deyince Mevla!
gitmek var koşa koşa!
bedeni ziyan ettik ömrü geçirdik diyerek boşa
vade dolunca azrail bakmaz hiç yaşa başa
ister garip kul ol ister cihana paşa
günler bize ödünç çiksakda aya arşa
hey benliğim
diyemiyorum ömür senin nasil yaşarsan yaşa
hesabini vereceğiz gidince mizanda paşa paşa
yanliş anlaşilmasin isyan değil bu haşa
diyorumki olmayalim nefsimize kul şeytana maşa!...

Onurla söylüyorum
kendimce yine öyleyim
yine masum büyütmediğim çocuk yüreğim!
ondan diyebiliyorum ben değişmedim
değişen elimde tutamadığım
o kisa an bedenimi yaşlandıran...

ne badirelerden geçtim saçlarima düştü erkenden aklar
sabır dedim Rabbim sabır
yinede hayata sitem etmedim
kendime kızdım hep kendime yazdım
acılardan da aci sayfalarca sitemli ferman
kimseye ettirmedim kendimden el aman
neysem o olacağım dün bugün ve her zaman
gelince vakit korkmayacağım gitmekten o zaman
benim korkum tek olmalı sevdiklerime hasret kalmaktan...



31 Mayıs 2017
Mlk