Web Zaman Damgası

DUDAĞIMDA SAHİPSİZ ASILI KALDI HÜZÜN...

Nasıl olduysa oldu, gözlerim seni gördü
Yıldızlar sönük kaldı yüzünün ışığında
Her gülüşün ruhuma binlerce düğüm ördü
Nasıl mutluydum bilsen sevdanın otağında


Kirpiğimin ucundan akan gözyaşı gibi
Tek kelime etmeden öylece gidiyorsun
Sensizlik bedende bir deprem telaşı gibi
Virane koyarak bu yurdu terk ediyorsun


Son göç de havalandı, hüzün dolu turnalar
Geride bulutlardan dertli bir göz bıraktın
Daha söylemediğim, sustuğum ne çok şey var
Dön de seyret bir gönlü nasıl öksüz bıraktın


Hangi kuytuda bilmem, şimdi sabah edersin
Nakış nakış işledin benliğime yanmayı
Umudun ateşinde alev alev tütersin
Sayende öğrendim ben, hasretle uyanmayı...


Sen diyerek sevdiğim tüm çiçekler solsa da
Emanetin kalbimde hala saklı duruyor
Firakın akkor olup yüreğime dolsa da
Saatler vuslat diye hiç bıkmadan vuruyor


Silinmez yazı gibi aklımda saklı yüzün
Ne yapsam da hayalin, hayalimden çıkmadı
Dudağımda sahipsiz, asılı kaldı hüzün
Hiç kimse yüreğimi böyle derin yakmadı!...
...

..............Kasım 2014, İstanbul...Mürsel Emre Doğan...