Web Zaman Damgası

şehirler arası yalnızlık

boş boş bakıyorum
yazılmak için bekleyen boş sayfaya

ekran arkasında 180 derece geziniyor gözlerim
odamın sol köşesinde
kapı arkasında kalacak şekilde dik duran gri bavul,
üzerindeki ince tozu alırcasına süpürüyor bakışlarım

buraya,
köyden bozma şu kasabaya
başka bir şehirden gelip
bir başka şehre götüreceğini hatırlatıyor
buradayım..diyerek sessizce

tek kişilik odamın içinde gezdiriyorum gözlerimi
içimden...
tek kişilik odalar yalnızlığa tahsis edilmiş olmalı
ve her yalnıza şahitlik edecek dört duvar..demirbaşı

kapıyı örtüp sağında kalan duvarın yüzüne cam çivisiyle tutturulmuş ha düştü düşecek edasıyla duran
sadece yüzün sığabileceği büyüklükteki şu küçük ayna
kimin arakladığını merak etmediğim yurt ranzası
yanlışlıkla renklilerle yıkayıp grileşen ütü yüzü görmemiş çamaşırlar
el yordamıyla ulaşacağım sürahim
bardağım
çayım
sigaram
ve amansız yalnızlığa açılan tek kanatlı uçmaya küs pencerem

hepsini ardımda bırakıp
bir daha dönmemek üzere gideceğim başka bir şehirde
hiç görmediğim yüzlerle yüz göz etmeden önce şu yüzü
nice hüzünlere
sırlara
hayatta kalmanın bir savaş olduğunu hatırlatırcasına
ekmeğe
suya
geceye ve güne söz verip
bir çocuğun hakkı olan yarınları gaspetmeden kötülük
umudun ve iyiliğin hatrına
yaşadım..

sen diyorum
beni böyle bilme
şu karşımda duran kapıyı son kez örtüp gittiğimde
dört duvarın badana görmemiş pembesi
penceremdeki kaderi mühürlü şark manzarası
otobüs bileti
koltuğu
numarası
hiç kimse ama hiç kimse..bilmesin beni böyle.