Web Zaman Damgası

CEMİL BEY VE KEDİLERİ-XIV

Cemil bey duygulandı; gözlerden yaşlar taştı
Ondan duyduklarına, hem üzüldü hem şaştı
Simya her cilvesini yaşamıştı hayatın
Ahvaline âgâhtı her türlü mahlukatın
Bu esnada Benekli pencere önündeydi
Haline bakılırsa en güzel günündeydi
Bir rahat vermiyordu sakin huylu Mavişe
Yatmaya çok çalıştı camdan giren güneşe
Simya onlara baktı, ne yapıyorlar diye
Devamlı oynadılar, aldırmadan kediye
Annecik, gözlerine baktı yaşlı adamın
Sulu resmini gördü acıklı serancamın
Sahibin göbeğine sokuldu yavaş yavaş
Avucunda kayboldu içi keder dolu baş
Sonra sağ patisini kaldırıp yanağına
Katrecikleri sildi, bakarak dudağına
Cemil Bey duygulandı kedinin sevgisinden
Çok da mutlu olmuştu, bu yakın ilgisinden
Med cezirinde idi dalga dalga hislerin
Üzerini örtmüştü gam dolu bahislerin
İçinden bir ses dedi: »Çekinme ona sarıl.«
»Ve sıcak kollarında uyusun mırıl, mırıl.«
»Hadi gel bana!« dedi açarak kollarını
Bulmuştu artık ruhu sevginin yollarını
Müşfik hayvanı tutar tutmaz iki eliyle
Bağrına bastı onu, bütün içten haliyle
O kadar samimi, candan, kalpten sarılıştı ki
Güzel dostunu içine sokacaktı sanki
Okşadıkça okşadı başını, yanağını
Sevgi ile doldurdu iki göz çanağını
Tarakla tüylerini tarayıp sevdi, sevdi
Kasvetli evi şimdi huzur dolu bir evdi
Cemil bey gözlerine bakarak sordu ona:
»Gözün niye kör oldu anlatsan artık bana.«
»Ha sahibim diyordum, evet biraz zâlimdi.«
»Ama dıştan bakınca, adam hayli hâlimdi.«
»Devamlı nöbetçiydim buğday ambarında.«
»Bizatihi benim de payım vardı kârında.«
»Neyse bir gün ambara geldi, çuvala baktı.«
»Fareler yırtmış, bu kez kafayı bana taktı.«
»Sıkı sıkı kapattı kapıyı, pencereyi«.
»Gördü asılı duran keseri, testereyi.«
»Duvardan kapar kapmaz atıverdi keseri.«
»İşte şu körlüğümdür, sapın en son eseri.«
»O gün bugündür görmez gözüm; ama alıştım.«
»Buna rağmen ambarda, gece gündüz çalıştım.«
Yaşlı adam pürdikkat dinliyordu Simya’yı
Dinledikçe bir başka görüyordu dünyayı
Öne doğru eğildi; sobaya baktı…Sönmüş
Maviş de uyuyordu, yüzü güneşe dönmüş
»Peki« dedi Cemil bey, »adam kovdu mu seni?«
»Hayır! Bu defa mesken, kıldı bir değirmeni.«
»Bir kanaldan su akar, bir yandan o dönerdi.«
»Gece dokuza doğru bütün lambalar sönerdi.«
»Ve ben yalnız kalırdım karanlık değirmende.«
»Korkunç sesler çıkardı bir şeyi devirmende.«
»Duyardım seslerini, kemiren farelerin.«
»Şayet bir gözün körse azalır çarelerin.«
»Tam seçemiyordum ki karşımda duran şeyi.«
»Çoğu zaman da fare sandım bomboş şişeyi.«
Cemil bey güldü birden; sonra yüzü kızardı.
Simya’nın sert bakışı hem sitem hem azardı.
»Kör gözle mücadele ettim ben farelerle.«
»Hafızam öyle dolu ki mutsuz karelerle.«
»Onları kovalarken çok düştüm duvarlardan.«
»Bir de pençe darbeleri, yedim sansarlardan.«
»Buna rağmen azardan alırdım nasibimi.«
»Yine de inandırmak pek zordu sahibimi.«
»Yattığımı sanırdı, değirmende her gece.«
»Uyuyordum, velakin üç, beş saat sadece.«
»Hep başıma kakardı sahibim, yemekleri.«
»Vicdanı hiç görmedi verdiğim emekleri.«
»Yediğim rızık, sanki onun lütf u ihsanı.«
»Allah’a şükrederek dinlerdim ben ezanı.«
»Veren, eden ve yapan yemin ederim O’ydu.«
»Amma insan kendini, O’nun yerine koydu.«
»Sahib çay pişirirken ocağın alevinde.«
»Tam iki defa yılan yakaladım evinde.«
»Belki de sokacaktı, belki de ölecekti.«
»Yaklaşan tehlikeyi nereden bilecekti.«
»Hani hiç çalışmasam, kovmasam fareleri.«
»Yakalamasam kasten, giren haşereleri.«
»O zaman hakkı vardır bana nankör demeye.«
»Çalışıyorsam, mecbur, hakkımı ödemeye.«
»Doğru ama« diyerek lafı böldü Cemil bey
»İnsana musahhar kılınmış bütün her şey.«
»Bizim için halk oldu, şu âlemde ne varsa.«
»Kulların hatırına, yağar yağmur yağarsa.«
Simya sıçrayıp indi adamın kucağından
Pamuk’u yalamaya başladı bacağından
»Şimdi,« dedi adama misal vermek için
»Bu yavruyu dünyaya getirdim, söyle niçin?
»Ne bileyim, belki de yalnızlıktan, ya sence.«
»Bir tek bunun için ha, doğumdaki işkence.«
»Yanılıyorsun Sahib! Yavrular benim değil.«
»Ben, sen, o, sadece bir emanetiz, bunu bil.«
»Allah, kendisi için halk ediyor her şeyi.«
»Zira O, yaratırken yaşar en hoş neşeyi.«
»İçinde var yaratmak, içinde saklı sanat.«
»İnce bir işçiliktir, şu muhteşem kâinat.«
»İçinden gelmiş seni, beni halk eylemiş Hak.«
»Senden isteği tek şey: Hep düşünerek bakmak.«
»Biz, hayvanlar kölesi değiliz insanların.«
»Koyunda karşılığı süttür süt samanların.«
»Siz ona ot verdiniz, o da size yün, deri.«
»Birbirine bağlıdır, mahlukatın kaderi.«
»Herkes hizmet ediyor, âleme nazar eyle.«
»Kör gibi bakma sakın gözleri radar eyle.«
»Kaç ay emek verilir domates fidesine«
»Girene kadar senin, insanın midesine.«
Cemil Bey düşündü ve »Hım dört ay vardır.« dedi
Taşı tam gediğine koymuştu güzel kedi:
»İşte gördün bir ota kaç ay hizmet edilmiş?«
»Domatesler için ne kadar zahmet edilmiş?«
»Anladın mı Cemil bey, hakikatin özünü?«
»Bir daha düşünerek söyle en son sözünü.«
»Birbirimize hizmet için, yaratıldık biz .«
»Efendimin elinde kalemle mürekkebiz.«
»Bir daha "Bizim için yaratıldınız." deme.«
»En doğru cümle şudur: Her canlı bir hademe.«

S / ÂYE (22:23) -15.05.2017 / ESKİŞEHİR