Web Zaman Damgası

ANNE // M

"Anne" denildiğinde, sızlar burun direğim
Göz pınarlarım yanar, yanaklarımda seller
Elim bağrımda kalır, alevlerde yüreğim
Söndüremez hiç biri, derya, nehirler, göller


Onlar cefakâr kullar, yaşamın her anında
Gece gündüzü bilmez, yaşatmak için yaşar
Başlayınca bir yangın, yareninin canında
Söndürmek telaşıyla ön sırada o koşar


Tükenmez hiç kaygısı, uykuda ve uyanık
Bütün ömrü boyunca eder kendini helak
Gökte yıldız, aydede hepsi bu hale tanık
Sabah erken ufukta tanyerindeki felak


Evi koruyan melek, ömürlerin bekçisi
Hanesinin cümlesi gölgesinde barınır
Herkes için Tanrı’dan iyilik dilekçisi
Yaralı kullar onun şefkatine sarınır


Hayatın bozgununda, sığınılan tek kucak
Yüreğinden sarılır uzanınca kolları
Adanmış bir ömürle güven verir sımsıcak
Minik bir tebessümde çiçeklenir dalları


O’ dur yaşam hikmeti, bir damlaya can veren
Geleceğe umudu yüreğinde taşıyan
Her yaşta yetim kalır annesini gönderen
Bahtiyardan ötedir anneciği yaşayan


Onlar annelerimiz, senin, benim, herkesin
Allah nasip eylemiş cenneti ayağına
Başımızın tacıdır, sebebi her nefesin
Can fedadır yoluna, her yaştaki çağına



14.05.2014