Web Zaman Damgası

iyi insanlar nezaketi

[ italik ]



Yandı fakat sönmedi ışık
siz de fark ettiniz halbuki bu kırların gelinciklerini
bastınız ya üstlerine efendim engellediniz göğe bakmalarını
basitleştirdi sizde her an görmek mucizeleri
bayağı ya da alaycı değillerdi kırıp inciltmeden narin severdi onlar
şimdi yüzleri sizlerin ayak altlarınızda kaldı
nasıl anlatılır daha fazla acı
acı bakamamak değil mi yeryüzünden göğe
narin ve özgürce yayılarak çimenlerde
tatlı şarkıları eşliğinde rüzgarın
uçuştum uçuştum dedi beyaz sincap
yükseldi

sözlü bir aşktan kaçarsınız beyefendi
fakat kocaman susmalar ile sevilmek bataklık gibidir
işte koyun koyuna uyurlar
sevgisiz cümleciklere sevgili pijamalar giydirirler
çıplak kaldım çıplak kaldım diye ağladı beyaz uyku
sevgisizlik gibi bir şey mi bu
puf puf
ben de bir yıldız izledim sabaha karşı
mürekkepler döküldü
ziller kırıldı
bir şiirin uzaktaki sevgiliye bestelenişinin
melodileri çınladı kulağımda ki filler yürüyordu ısrarla sırtımda
renkleri başka sardunyaların
bu defa beni tanıyordu ne sevindim bilemez insanoğlu olmakta direnen


başka bir ruhu olduğunu söyleyen çok açmakta çiçek tanıdım
bir aynanın zamanla kendi zannettiği başkası
rahmani bir boşaltımın sürreal kirliliği gibiydi
haydi ayna olmak kolay desin şimdi bir çiçek
kaç ayna gerçek görüntüsüyle tanışabilir
diye söylendi pembe tavşan vedalaşırken
solacak olmasından utanan çiçeğe çiçekleri sevdiremez kimse
bu sebepledir ay istediğine büyür her gece


geç kaldım geç kaldım dedi beyaz kır çiçeği
şimdi sev beni






[ /italik ]