Web Zaman Damgası

Asker 16-Gelse

her gün ama hafta sonları daha yoğun beklentiler içindeyim
mutfak penceresinden yolları gözlemekteyim..
bir bahane ile Mutlu’mun geleceği yollarda oluyorum
ekmek almaya bakkala
olmadık bir şey istemeye Arzu ablaya
sevinçler içinde koşuyorum
çocuklar gibi bisiklete biniyorum
hani olur da “gelirse” bir an evvel görmek ümidiyle
aynı havayı solumak hevesinde
ben böyle olacak bir kız mıydım, hey anam hey
Mutlu’yu sevmek; ne güzel şey..


kocaman; iri iri gülen siyah parlak gözleri
uzun kirpikleri
yüzü, gülüşü çocuksu
kanlı canlı dudakları?
düzgün kalem kaşları
küçük biçimli burnu
bir insan bu kadar güzel olabilir
Allah nazarlardan saklasın Mutlu’mu!

her fırsatta Arzu ablanın penceresinde gözlerim
gözlerimi kırpamıyorum, yemin ederim
o asker kaçağı artık; aklıma bile gelmiyor
varsa da yoksa da bir “gel” sesi,
“koş” işareti
kaç defa yaşattı bana “Mutlu geldi” sevincini
o “hadi çay içelim” demiş
“hazırlan gidelim” demiş
“çay-kahve” “yağ” “baharat” istemiş
bana ne!
ben “mutlu geldi”
“mutludan haber var” anladım nedense
uçarak ulaştım her seferinde
“mutlu gelmiş”,
“Mutludan haber var”mış sevincini yaşadım
Şükür!


ve nihayet bir hafta sonu
gözüm arzu ablada gene
Arzu abladan “gel” oldu
sevincim dağlardan yüce
bir anda Fatma teyzelerde aldım soluğu
Allahııımm mutluluk buydu..
ne diyeceğimi bilemedim
sevinçler içinde, ağzım kulaklarımda,
sessiz “geldi mi?” diye sorunca
başını sağa-sola salladı “hayır” anlamında
ne sesi.. ne etrafta elbisesi..
ne ayakkabısı yoktu
“ee? abla dalga geçme
bak yine yarım kaldı sevincim,
dalga geçilecek konu mu bu!”
“-ooof off nerede kaldı bu Mutlu?”


“gelse ne yaparsın” dedi
dalga geçer gibi gülümsedi
hınzırca, güven verici değildi
“-ne yapacağım.. boynuna sarılırım,
öpücüklere boğarım
ellerini yüzünü, gözlerini öperim
evet en çok gözlerini
herhalde bayram ederim,
ne bileyim.. soru mu şimdi bu
hele o gelsin de; görürsün sevincimi
dizinin dibinden ayrılmam
ellerini bırakmam
gözlerimle hapsederim Mutluyu