Web Zaman Damgası

ANADOLU'MUN İNSANI

ANADOLU’MUN İNSANI

Her yerde aynıdır Anadolu’mun insanı.
Fakirdir,
Ama merttir,
Cömerttir...
Sofrasındaki azıcık katığı paylaşır komşusuyla,
Yüce İslâmla yoğurmuştur
Ata yurdundan miras kalan bu güzel hasletleri.

Kerpiç damlarda oturur,
Tepesi topraktandır.
Karakaşlı, karagözlü yarım düzine çocuğundan başka yoktur malı mülkü,
Şükreder yaradanına.

Ne ahırında sağımlık ineği,
Ne de koyunu keçisi vardır garibimin.
Ambarında azıcık darı unu,
Kilerinde bir çuval soğanla patates,
Bir tulum imansız çökelekten ibarettir yiyeceği.
Onu da kapıya bağladığı karakulaklı kangalıyla paylaşır.

Birkaç dönüm kıraç tarlasına güvenir,
Oğlana düğün yapar davullu zurnalı,
Borçla harçla…
Ödemesi harmanda,
Çifte köçek oynatır kapıda.
Mürüvvetini görecek.
Tanıyanı tanımayanı “Ayran bulmaz içmeye, kürkle gide s…” diyesiymiş…
Umurunda mı?

Ömer Adar-2017