Web Zaman Damgası

Palyaço

Darmadağın
Bir gövdenin üstünde duruyor kalbim
İnce bir elbise giydirdim ruhuma
Sonra ağladım biraz
Bir palyoçonun gülen yüzünde
Utangaç çocukluğumu aradım
Soğuktu rüzgar
Üşüdüm
Üsküdarın eskiyen sokaklarında
Koybuldu hatıralar
Sarhoşlar meze yapıp şiirlerimi içtiler
Ben şair değilim dedim
Ben hiç bir şey değilim

Darmadağın
Bir gövdenin üstünde yürüdüm
Sonra durdum
Gökyüzüne baktım
Eskisi gibi mavi değildi
Ve sokaklar otuz dört nolu cansız vucudumu taşıdılar bir yol kenarına
Deniz ayaklarımın altında öldü
Ben bir tükürüğün izinde
Geçtim karşı kıyıya

Üsküdara baktım
Sakalı uzanmış dedim çamlıcanın
Ve kalamış o eski şarkıyı unutmuş dudaklarında
Yitirmiş istanbul güzelliğini
Çamurlu bir yagmur gibi
Dağıldı üstüme
Sonbahar

Şimdi
Darmadağın bir gövdenin
Yüreğini tutarken ellerimde
Bırakıyorum
Bir çocuğun avlusuna umutlarımı
Kırılmış ne varsa
Aynalarda
Bir palyoça gibi
Gülümsüyorum bağrımda ki
Acıya
Ve hayata
Kırlangıç ağıtları yükseliyor etrafa
Unutuyorum
Dünü
Öncesini
Her şeyi
Hiç gibi
Hiç bir şey gibi
Bende unutuluyorum...

Özge Özgen