Web Zaman Damgası

ANNE BEN ÖLÜYORUM

Anne anne ben ölüyorum.
Bu nasıl bir yaradır, iyileşmek bilmiyor,
Yaralarımı kabuk bağlamıyor, kanadıkça hep kanıyor,
Hücrelerimin her köşesini kaplıyor,
İlk baharda sararan yapraklar gibi,
Bedenim her gün yeniden sararıyor,
Ve yine her gün kırılıyor, parçalanmış kalbim.

Anne hatırlıyormusun, aşk nedir diye sormuştum,
Hayatımın en güzel yıllarında.
Sende bana, aşk kurşun gibidir, önce tatlı sızı olur,
Sonra acı dolu yangın olur,
Onun gibi yakar acısı, şimdi öyle yanıyorum anne.

Anne ben ölüyorum.
Her gün yavaş yavaş eriyorum,
Susuz kalmış çiçek gibi, her gün soluyorum, kuruyorum.
Ne duvarlar konuşuyor, benimle artık,
Nede pencereme kuşlar konuyor,
Çünkü, çünkü penceresiz kaldım anne.

Hatırlıyormusun anne, sana hayallerimden bahsediyordum,
Bir gün bende sevda ile, yarınlara koşacam,
Güzel bir yüreğe aşkla, dolacam diyordum.
Gelecek hayalleri kuruyordum,
Evlenecem bir çocuğum olacak.
Adını deniz koyacaktım,
Çünkü deniz gibi yürekli, deniz gibi sevdalı,
Ve deniz gibi inançla, insanlara aşık olacaktı.

Olmadı be anne olmadı.
Kurduğum hayallerin hiç biri olmadı,
Bir hayına, bir zalıma, yüreğimi verdim.
Yüreğimi kırdı parçaladı, yetmedi hırpaladı yordu.
Kalbim artık eskisi gibi, atmıyor anne.
Ayaklarım yürümüyor, ellerim tutmuyor,
Gözlerim, gözlerim ise karanlık görmüyor.

Limansız bir hayatta, kaptansız gemi gibiyim,
Aşkın açıklarında, kayboluyorum,
Kıyıya vuran parçalarımla.
Yıkıldı içimdeki aşkın umutları, güven duyguları.
Anne, anne ben ölüyorum, ben ölüyorum..

Hakan Ezel Bayram