Web Zaman Damgası

Tuz Yanığı Yanakların

ne kadar zorlasan da kendini, bir nehir gibi bulanırdı bakışın
bulutlar kararırdı gözlerinin ela’sında
kirpiklerinin arasından, usturanın kestiği bir kan tomurcuğu gibi patlardı bir damla
usul adımlarla yürüyen
incelikli, kibar bir yağmur gibi düşerdi göz yaşın
ağlardın…


seni ağlatan kimse kan kusturmak isterdim
çaresizlikten ığıl ığıl kanardı göğsümün çeperi
buz sarkıtı mızraklar batardı döşüme
göz yaşını içmek
gözlerinden öpmek
bir sağanak halinde yağmak isterdim çölüne


acılı bir nehir gibi çağlarken göz yaşın
alışmıştın göz yaşını yanağında kurutmaya
mağrur bir kartal gibi silerdin göz yaşını
alışmıştın kendi yaranı kendin sarmaya


[ italik ]iyiyim[ /italik ], derdin [ italik ]iyiyim…[ /italik ]
ama iyi olmazdın
ormana küsmüş sincap gibi bakışından bilirdim


tuz yanığı yanakların çiçekler açsın diye bir orman değil
bir amazon vermek isterdim sana
uzatırdın ellerini
avuçlarım çöl…


taa gözlerimin içine bakardın
bakardın…
susardın