Web Zaman Damgası

Yasemen

[ italik ]güneş hep başkalarına doğdu
sevdanın kuzeyinde kaldın sen
[ /italik ]yağmur serinliğinde bir su şıpırtısı
geçit vermeyen bir nehir öyküsüydün
hiç duyulmamış bozkır türküleri gibi
tel olur
mızrap olur
parmak uçlarımda titrerdin
esmerliğin dökülürdü çeşmelerden
gözlerinde
yedi göllerin yedi rengi
kıl çadırlar aydınlanırdı güzelliğinden
bırak ellerinde kına kurusun
sen kuruma Yasemen


yanık sesli bir geceydin
kendi karanlığından
ve kendi kaderinden korkan
korktukça yeni bir acı doğuran
kilimlere nakış nakış işlediğin acıyı
saklardın kendinden
oysa yağmur vurmuş serçeler gibi
yine sırılsıklamsın kederden
yine kanlı yaş dökülüyor
zümrüt yeşili gözlerinden
kara yazı yazılsa da alnına
sen kara bağlama Yasemen


ne zaman sokulsam gölgene
incecik bir dağ rüzgarı
sevimli bir sincap ürkekliğiydin
iki acemi hırsızdık
döke saça kaçırırdık sevdayı
telaşlı sevişmelerden
bazen de gömü bulmuş gibi saldırır
diş dişe
et ete
geçerdik ateş tünellerinden
bırak terimiz soğusun
sen soğuma Yasemen


zulüm oyy zulüm
senden ırak olmak zulüm
ben sesine bile hasretken
kim bilir hangi sırrı dökülmüş ayna
kana kana içiyor
namahrem güzelliğini
kim bilir kim tutuyor ellerinden
adın okunmuyor nevruz ateşlerinde
bağ bozumlarında yoksun
gölgemiz çarpışmıyor çilek toplarken
ben biçileyim her hasatta
sen ağlama Yasemen