Web Zaman Damgası

Susma

Susma...
Sen susunca; ay ışığı vurulur gecemin
Yıldızlarım yetim kalır
Gölgeler kral olur sokaklarımda
Gün ışığı görmeyen bir zindan olurum
Düşerim uçurum diplerine
Ateşin kundağında kor…
Yanardağın göğsünde lav olurum


Susma…
Sen susunca; ben mülteci bir çocuk olurum
Bu kancık dünyanın; her savaşında vurulurum
Enkaz altında kalır küçücük bedenim
Tel örgülerde yırtılır etim
Lokantalarda dövülür üm
Ana avrat sövülür üm
Kah mendil satarım, kah dilenirim
Kimi günde aylan bebek gibi…
Issız bir sahile vurur cesedim


Susma…
Susma ki; çoğalmasın kalbimin gıcırtısı
Nefesim hüzün kokmasın
Deli dalgalar gibi çalkalanmasın ruhum
Tersine akmasın ırmaklarım
Gri bir sis çökmesin gözlerimin mavisine
Kuzgunlar dolanmasın gökyüzümde
Cehenneme öykünmesin göğsüm
Günahkar bir kavimi taşlar gibi…
Ebabiller taş atmasın üstüme


Susma…
Sen susunca; bu şehir boğar beni
Pusuya düşmüş askerlere benzerim
Mecnun düştüğü çöl…
Ferhat ın külüngü ile dövdüğü dağ olurum
Kanatlarına yağmur vurmuş kelebek gibi çırpınırım
Çıldırmama ramak kalır
Bu kurtlar sofrasında aç kalırım
Kurumuş bir gül olur
Dokundukça dağılırım


Susma…
Sen susunca; ben bütün susmaları vururum
Yedi bela bir ses olur, sessizliğin Feriştahına racon keserim
Diline biber sürülür; sinkaflı küfürlerimin
Ayrılığın en babasına posta koyarım
Yivli namlular gibi öfke kusar gözlerim
Tatar Ramazan gibi çıkarım ortaya…
Burada vurulacak bir aşk vardı…
Onu da ben vurdum… Ulan derim