Web Zaman Damgası

Sen Hayattın Sevgili

fırtına öncesi bir sessizlik çökmüştü o otobüs durağına
ben gözlerimi sabit bir noktaya dikip
mızrak gibi saplamıştım dişlerimi aylardır öpmediğin dudaklarıma…
sense, birlikte aldığımız gümüş yüzüğü bir çıkarıp, bir takıyor dun
o zarif parmaklarına…


suskun'duk…
yaralı bir balık gibi toparlanmaya çalıştıkça dibe vuruyorduk
bir fısıltı bile yetecekti yeni baştan başlamaya
sustuk…
dağ gibi, taş gibi sustuk
ve sen gittin...!


konuşabilsek, gitmeyecektin
konuşabilsek, bu filmin sonu kötü bitmeyecekti
konuşabilsek... ah bir konuşabilsek
bu sağır sessizlik, bizi bizden etmeyecekti


sen sesini bile esirgeyip giderken, ben bekledim
karalar giydim, yas tutar gibi bekledim
sürgüledim bütün kapılarımı
nöbet bekler gibi bekledim


nasıl bıraktıysan öyle bekledim
yüreğimin kilidini kimselere açmadım
bir sevişmeyi bin geceye böldüm
bir bıçak kınında, pas tutar gibi bekledim
bekledim…
bekledim…
hep bekledim…


bir gece, bir hayalet gemi gibi geldin
saçlarında uzak denizlerin kokusu
kendini bir yerlerde unutmuş geldin
dumanını yitiren dağ gibi değil, dağını yitiren duman gibi geldin
titreyen dudaklarında konuşma isteği
konuşamadın
dermansız kollarında son kez sarılma isteği
sarılamadın


umutsuzca, en gizli yerine, o örtülü gözlerine baktım
ışıl ışıl bu dünya vardı gözlerinde
biz yoktuk!
rutin dünya işleri vardı
biz yoktuk!
taksitler ödemeler vardı
biz yoktuk!
arkadaş toplantıları, iş randevuları vardı
biz yoktuk!


sen hayattın sevgili...
gözlerinde bu hayat vardı
biz yoktuk!