Web Zaman Damgası

Kırgın

Gıcırdayarak kapanıyor günün kapısı
Birazdan…
Çatal dili ile hışırdayıp gelecek gece
Gece ve sen
Yine birlikte bağdaş kurup oturacaksınız
O kan deryası içime

Oysa; yoruldum artık
Hiç olmayan seni, çoğaltmaktan
Yoruldum; canımdan can gide gide
Seni ağırlamaktan

Bak; bataklık kuşlarının bıkkınlığı var gözlerimde
İçimdeki yaralı kartalın, kanat seslerini duy
Kırgınım işte…
Kırgınım anla
Kırgınım bir şeylere
Belki sana!
Belki kendime

Bu şehrin cadde ve sokaklarına sığmıyor kırgınlığım
Öfkem; Ağır tonajlı bir şilep gibi içimin sahillerinde karaya vuruyor
O çok sevdiğim yağmur…
Kırık seramik parçaları gibi tenime batıyor

Sen; göğüs kafesimde palazlanan vahşi kuş
Söylesene; bir öfke nöbetinde mi sildin beni
Yoksa, Brutüs ten kalma paslı bir hançer miydi
Kalbimi böyle deştiğin
Bu muydu görmek istediğin resim?
Bu muydu beklediğin?

Ben, esmerliğinin bütün kıvrımlarını ezberlemiş ken
Söylesene; ayrılık denen o paslı tenekeyi, hangi yalanla çelik ettin
Kimsesiz odalarda, sevişmelerimizi boşaltıp kasıklarından
Söylesene…
Hangi yalan sevdayı, damarlarına zerk ettin

Senin eserin bu kan çanağı gözler
Senin eserin bu mavzer gibi şiirler

Senden bana hediye dir;
Her karcığar faslı şarkıda, çektiğim ahh…
Hediyedir;
Gidişinin ardından dilime dolanan, bu uzun eyvahh

Gün senin günün
Kutlu olsun…
Bu cinayetin üstüne kıydığın, nikah