Web Zaman Damgası

Uçurum Çiçeği

ellerini uzatırdın gökyüzüne
martılar üşüşürdü ellerine
simit bahane..


kar suyu içerdi o kasabanın çocukları
ergen kızlar, tahta çeyiz sandıklarında oyalı tülbent biriktirirdi
ki çoğu çeyizini bırakır, sevdiği ile kaçardı
arkalarından üç gün, üç gece ağıt yakardı anneleri!


o kasabanın gündüzü çöl sıcağı, gecesi zemheri olurdu
asık suratlıydı babalar
çocuklar erkenden uyurdu


ben seni düşünürdüm o yoksul öğrenci evinde
senden başka hiçbir kadın düşünmeye değmezdi
aşk deyince, ilk aklıma gelen'din sen
senden başka hiç bir kadın, beni aşka ikna edemezdi


bir uçurum çiçeğiydin, herkesin koklamak istediği
meyveleri salkım saçak bir bahçeydin
yaban ellerin hoyratça girmeyi düşlediği

yolunu keserdi toprak ağaları
marabalar kösnül uykularda seni düşlerdi
bilmem kaç dönüm toprak bahşederlerdi ayaklarının bastığı yere
topuklarına halhal
bileklerine burma bilezik döşerlerdi


bense bir çay bile içiremezdim sana
o yoksul öğrenci evinde


efsunlu derlerdi sana, ela gözleriyle baktığını büyüleyen
kimilerinin delirdiği söylenirdi, akıllara zarar güzelliğinden


bazen gece yarısı çalar'dın kapımı
kirpilerin ıslak olurdu
parmak uçlarımla silerdim göz yaşını
bir ekmeği bölüşür gibi üleşirdik günahları
dalgaların vurduğu bir sahil olurdu, tek kişilik yatağım
besmelesiz yemek gibi doyurmazdı beni
o vişne çürüğü dudakların


özledin mi diye sorardın
“Toprak Yağmur u özlemez mi” derdim
gülerdin


güvercin uykusunda uyurdun kollarımda
sabaha karşı, ayak izlerine basarak usulca giderdin


gün ağarınca seni sorardı o kasabanın vahşileri
vururlardı
vururlardı
sedef saplı hançerlerini gırtlağıma dayarlardı
susardım…


son olsun derlerdi, bu son...


bilirdim son olmadığını
bilirdim sonumuz olmadığını
susardım…