Web Zaman Damgası

Uçurum Çiçeği

kar suyu içerdi o kasabanın çocukları
ergen kızlar tahta çeyiz sandıklarında oyalı tülbent biriktirirdi
ki çoğu çeyizini bırakır sevdiği ile kaçardı
arkalarından üç gün üç gece ağıt yakardı anneleri…

o kasabanın gündüzü çöl sıcağı, gecesi zemheri olurdu
asık suratlıydı babalar
çocuklar erkenden uyurdu

ben seni düşünürdüm o yoksul öğrenci evinde
senden başka hiçbir kadın düşünmeye değmezdi
aşk deyince, ilk aklıma gelen'din sen
senden başka hiç bir kadın, beni aşka ikna edemezdi

bir uçurum çiçeğiydin
herkesin koklamak istediği
meyveleri salkım saçak bir bahçeydin
yaban ellerin hoyratça girmeyi düşlediği

yolunu keserdi toprak ağaları
marabalar kösnül uykularda seni düşlerdi
bilmem kaç dönüm toprak bahşeder'lerdi ayaklarının bastığı yere
topuklarına halhal
bileklerine burma bilezik döşerlerdi
bense bir çay bile içiremezdim sana
o yoksul öğrenci evinde

efsunlu derlerdi sana, ela gözleriyle baktığını büyüleyen
kimilerinin delirdiği söylenirdi, akıllara zarar güzelliğinden

bazen gece yarısı çalar'dın kapımı
kirpilerin ıslak olurdu
parmak uçlarımla silerdim göz yaşını
bir ekmeği bölüşür gibi üleşirdik günahları
dalgaların vurduğu bir sahil olurdu, tek kişilik yatağım
besmelesiz yemek gibi doyurmazdı beni
o vişne çürüğü dudakların

özledin mi diye sorardın
“Toprak Yağmur u özlemez mi” derdim
gülerdin

güvercin uykusunda uyurdun kollarımda
sabaha karşı, ayak izlerine basarak usulca giderdin
gün ağarınca seni sorardı o kasabanın vahşileri
vururlardı
vururlardı
sedef saplı hançerlerini gırtlağıma dayarlardı
susardım…

son olsun derlerdi, bu son
bilirdim son olmadığını
bilirdim sonumuz olmadığını
susardım…