Ben,

Bir karıncayı bile incitmekten çekinen ben

...

Gözlerim yemin etmiş
Kirpiklerim tövbe etmiş
Birbirlerine dokunmaya

Aldığım nefes yükseltmiyor göğsümü

...

Yine karardı içim
Gözlerim dolu
Gecelere kucak açtım
O ise, uyku da şimdilerde.
Anlamadı beni,

...

Yolun başında değilim,
Ama yolun neresinde olduğumu da bilmiyorum.
Bir harita yok içimde,
Sadece unutulmuş bir rüzgâr yön gösteriyor:

...

Karanlık bir gecenin göğsüne,
Adımızla değil, unutuşla çağırıldık.
Sustu anneler, sustu dualar,
Sözler bile yoruldu artık...


...

İçindekini ruhuna akıtma.
Son sözlerin olsun bakışlarımız
Göğü besleyen yağmurlar altında,
Taş yağmağa ekmeğim
Bir barakadan doğru,

...

Daha dün gibi aklımda çocukluğum, o masum, kaygısız günler. Sonra gençliğin deli dolu rüzgârları esti, savrulduk sağa sola, ardımıza bile bakmadan. Ve şimdi, aynaya her baktığımda şaşkınlık içinde görüyorum; nasıl da sessizce, fark ettirmeden kırk yaşıma gelmişim? Zaman denilen o hoyrat nehir, bir an bile duraksamadan nasıl da alıp götürmüş ömrümden koskoca yılları? Ne bir iz bırakmış kıyısında, ne de bir haber vermiş son durağından.

Hep kendimizi düşündük, nefsimize kul olduk, benlik dağımızı yücelttik. Enaniyet denen o sinsi zehir, damarlarımızda dolaştıkça gözlerimize perde çekti. Sanki bu dünyadan hiç göçmeyecekmişiz gibi, sanki ölüm bize hiç uğramayacakmış gibi, gururla dik yürüdük yeryüzünde. Oysa her nefes, kabre atılan bir adımdı; her batan güneş, ömrümüzden eksilen bir gün.


...

Kalsın uzakta korkularım büsbütün
Vurulsun süt beyaz duvarlarda,
saklanan gölgelerim...
Zaman sessizce çöksün kirpiklerime
İçimde büyüsün suskun bir nehir

...

Uykudan uyan aptal sen körmüsün...?
Dağlar , taşlar inler ölüm uykusu ,
Ne ağa ne paşa ne zengin bilir ,
Bir top beze gider.. şanın -şöhretin,,,
Pişmanlık fayda etmez son nefeste...

...

İzsiz sıla yasları,
Bırakılmış koca bir hayat suskun,
İşgale uğrar bir sancıları ,
Dağ boyların ürkek ,
Anlayamaz apansız bir Kış .

...