Biz mutlu yaşardık Ramazanları. Daha 7-8 yaşında evden uzak yerlere gidebildiğimiz bir dönemlerdi bizim ki Ramazanlar. Mutlu olduğumun sayısı anlatılamaz derecede fazlaydı. İnsanlar daha bağnaz, vahşi, gayriinsani değillerdi. Evin hemen karşısındaki tepeden fişekçi Kadir amca tam iftar saatinde atardı gökyüzüne o fişeği. Nasıl bir ruhani ortamdır bilemezsiniz. Çocuktum o dönem ve çok da mutluydum şimdikinden çok da öte. Ramazanlar insanların yüzünde güller açtırır, komşular daha da birlik , duygudaşlıkları daha da fazla olurdu. Bayram zamanları da babamın fırınında 60'ın üzerinde "MERZİFON KEŞKEĞİ " heyecanını yaşardım. Tüm aşamalarında babama yardım ederdim. Sabah ki sımsıcak keşkeği babam fırından çıkartırken ben de tezgaha sıralı şekliyle dizerdim. Gelen insanlar bayram namazının hemen sonrası o tatlı heyecanlarına hep ortaktım! Şimdi ne doğru düzgün odun fırınları keşkeği yapacak(doğalgaz ,elektrikli fırın devri de vurdu haliyle) ne de o fırınımız kaldı canlı haliyle. Şimdi sadece bir boşluk içinde. İnsan zamanın ruhunda bu kadar travma yapmasına katlanamıyor! Ramazanlar o kadar heyecan vericiydi ki şimdi şu sığ, yalnızlaşmış, kültüründen yüzeysel haberdar, komşuluğu yok edilmiş, insani değerleri daha da batmak üzere ki toplumda şimdi Ramazan hakkında konuşmak mı? İçimden geçmiş büyüklerimin hayallerinin beynimden canlanışına ,onların ellerine sarılıp bayram sabahı öpmeme ve o meşhur Merzifon Keşkeğine sülalece yediğimiz o senelere ne deyim ki :(...

"Aşk " mı? Hiç gerçek aşık olmadım. Sadece duygudan kalmış sözcüklerin aşk dahi demek izafi dahi yalan. İnsan hiç aşık olmaz mı? Olduğunu söyleyemediğinde o da olmadığı bir aşk mıydı? İnsan işte böyle bahtsız ... Yılmaz Süslü.

Ben insanların edebiyat yörüngesinde yaşamaları yönünde hem ruh adımlarımı belirlemeye çalıştım. İnsan duyguyla alışında akılcı yaşama hislerine kaybediyor. Umarım ,yoğun kişilik dalgalarının salt akıl çıkmazından en kestirme yol duygulara ,duygulardan da onun kalbi edebiyat sanatına yönelmek. Yaşamın ince çizgilerde bir şiir gibi sihirli kelimelere kapılarak gerçek hayatın üzüntülü vurgun şekline dayanmaya gücümüzün yetmeyeceği bir seçenek . İnsan şiir olmalı,şiir kelime,kelime ise ruhun hayalden vücut bulduğu gerçeklik. Yani biz. Bu en temel meselem şimdi .. Yılmaz Süslü

İnsan ,hiçtir ,hiçbir şeydir. Nedeni aslında hayat örgüsüyle alakalı. İnsan hiçlik geldiğini ve nasıl doğduğunu bilmediği bir hayat için işte evet hiçbir şeydir. Ve de sonunda hiçlikten doğan sebeple hiçliğin bilmediği bir zaman biriminde nasıl doğduğunu bilmediği yeryüzü hayatından göçecektir. Burada kavram belirsiz simgesiyle tüm canlı sistemine düşünebilirsin. Yaşadığın olaylar, hayatla ,insanlarla geçen sayısız şey aslında sen zihninde, bilincinde yaşadığın içindir.

YILMAZ SÜSLÜ...

Bilinciyle kapanmış her insan aptalı oynar...

Hayatla savaşın ,insanlarla yetişemeyen o asılsız kavganın , sevdiğine söyleyemediği o asılsız mısraların karanlık limanına kayar. Korku ve elim bir yaşam kaygısı insanı istemediği bir kişilikle maskeli oynar. Savunma ruhu denirse , insan hayat denilen zorba bir yeryüzü sürecinde ne yazan kendiyle olmuşsa , o da yanıltır. Gerçek insan olmaz çoğu kişi. Olan da zaten toprağındadır artık...Yılmaz Süslü ...

Toplumda ve de yansıyan edebiyatın da etkisiyle sitede dahi cinsiyetçi bir davranış olgusunu gözlemliyorum. Bir bey yazarın güncel yaşamdan da şuradan siteden yazdıklarıyla değerlenmesi dahi imkansız. Öyle yazımlar var ki yazarın profili öyle gösterişli olmadığı ve insanı yazıma çeken bir tarafı olmadığı için istenilmesi gereken değerden uzak. Ama iş diğer cinsiyete geldi mi popülerlik dalgası dağlara yazılacak nitelikte. Hala da anlayamam bu eşitliksizliği. Nasıl bir seçiciliktir de bilmem! Akıl almaz...
Yılmaz Süslü ...

İnsan toplumsal bir tanımlamanın bir en yaşamsal elemanıdır ve kendiyle bu baskıyla yaşamak değişken koşullara sapmaktır ve gerektiği de görülebilir. Aptalı oynayan ya da tanımsal mana ile zorlanan bir birey için hayat kavramı olağan koşullarından diplerine gelmiştir. Bizler insanları 2 türlü fiziksel ve ruhsal olarak tanımlarsak , işin içerisine sosyal yaşam ,çevre olgusu da geldiğinde yaşanan açmazlardan ruhani olarak çift kişilik (sahte kişilik) geçiş bir savunma şekli. Kimimizin hiç yaşamamış ki! Süregelen bir yaşamda iletişimin şu denli zorlayıcı bir şekle , sosyal teknolojilerden de işin içerisine kaymaya doğru yalnızlaşmış bir eril bir insan ögesinden insanın çıkacağı yol da aptalı oynamak! Toprağa dönmüş insan için ise hayallerini kaybetmiş artık diplere doğru kaymaktaki insan tasviri için kullandığımı eklemeliyim izninizle. İnsan kırılmış bir ruha kapılmaktansa gizlediği kişiliğe farklı bir gizemle insanlar arasında yolculuğuna devamlı kılar. Toplumsal çöküş döneminde bu da artık bir sonuç hali...
YILMAZ SÜSLÜ ...

"Hayal gücümün genişleyen ufkuyla birlikte beni ikna etmeye yetecek delilleri icat etmeyi gün geçtikçe daha zor bulmaya başladım. Böylelikle inançsızlık tarafımı ağır ağır sormaya başladı en sonunda tamamen.. " Yılmaz Süslü