Hanife Songül ÜREK

‘Ben’ diye başlayan hiçbir cümlenin öznesi olmayan..
Bu sahnede palyaço görevini üstlenipte sahne arkasında silinen makyajın altında izleri silinmeyen, silinemeyen gözyaşların insana yeni bir maske takmasıyla hayata karışanlardanım..
Bir kelebek sabırsızlığıyla yaşarken hayatı bir çıkmaz sokağa sürükleniyorum yaramaz çocuklar tarafından. Sakat bırakılıyorum hayata…
İki kişilik yalnızlığımla bir uçurumun ucunda kaybolup gidiyorum hiç bilmediğim yerlere yer, hiç tanımadığım insanlara tanıdık olmak için…
Ama sadece bir göçmen olmaya aday gösteriliyorum…
Dünyaya açılan kapının anahtarını kaybettim. Yaşamaya özlem duymadan kapısına dikiliyorum hayatın. Korkum ecelim olmadan geceye kıyılan nikâhıma karşın gündüzlerden boşanıyorum. Evlatlık ediniyorum bulutsuzluk özlemi çeken tüm yağmurları ve bir ıslak kelebeğin kanatlarında hayata susamışlığımı susturmuyor hiçbir senaryo veyahut bir şairin sahip çıkamadığı kalemindeki dizeler..
Hani Oğuz ATAY diyor ya:’’Hayat, düşünceleri tutan bir hapishanedir.’’diye…
İşte benimde..
Suskunluğum en büyük nutuğumdur kapının ardında kalan dünyaya…