Boşluğa


Ey sen!
Yüce ve kutsal olan!
Adı eskiden güzellikle anılan…

Söyle:
İçime yerleştirdiğin bu cehennem neden!!!

Savaşların adına açıldı;
Adaklar sana sunuldu;
Yer gök senin emrinde idi;
Yerin altı, göğün üstü bile.

Madem kudretin sınırsız:
O hâlde adın da —
Başı ve sonu olmayan bir lanetle anılsın!!!

Sırtıma yüklediğin bu karanlığı,
Avuçlarıma doldurduğun bu ateşi,
Gözlerime layık gördüğün bu ıstırabı
Sana geri yolluyorum!

Al!
Ve kendin gör:
Doğurduğun bu karanlığı!

Gezindiğim, gördüğüm tüm âlemlere ant olsun!
Kalbime bu ateşi koyan sensin.
Ne zaman dönsem yüzümü sana,
“Bekle.” der gibi beni geriye savuran da sensin.

Artık o yolu terk ediyorum.
Bekleme tahtandan da adımı siliyorum.

Bana verdiğin,
Benim için yarattığın,
Beni mecbur bıraktığın bu karanlığa teslim oluyorum.

Önüm cehennem, ardım cehennem…
Adımlarımın değdiği yerler kavruluyor öfkenle.
Bitmeyecek bir aşk, susmayacak bir kıyametle geliyorum kapına!

Bil ki:
Bu koynuma düşürdüğün,
Senin vebalindir
Ve kanımla emzirip büyüteceğim bu lanetli çocuk
Sana son adağım olacaktır…