Kırgınlıklar içinde büyüyorsun Anna,
Ben kırılıp ağladıkça sanki sen daha çok kırılıp ağlıyorsun
Kırgınım Anna
Kırgın,yorgun,sessiz,kimsesiz...
Kalabalıklar içinde bir başına
Tarif edemeyeceğim duyguları sırf kelimelere dökmek
Sana anlatabilmek için tarifsizliğime tarif uyduruyorum
Anlasana beni Anna
Duygularımı bile kalıba sokuyorum.

İnsanlar değişti mi yoksa hep böyle miydi?
Söylesene Anna
Ne zaman küçüldü bu kadar kalpler?
Ne zaman bu kadar karardı yürekler?
Hiç düşünmeden birbirini kırmaya ne zaman başladı insanlık?
Ne zaman biz;biz olmaktan çıktık Anna?
Ha...
Söyle bana...


Kırgınım Anna
En çok da kendime...
Kızgınım Anna
Ama neye yarar?
Anlayanım yok
Kırgınlık ve kızgınlıklarımı ne ona ne de başkasına
Kimseye, hiçkimseye anlatamıyorum Anna
Atıyorum,atıyorum,atıyorum...
Hep içime,hep içime;hep,hep... içime,içime...
Birikiyor,dağ oluyorlar ama yine de atmaya devam ediyorum.
En son artık onlar da dayanmıyor Anna
Yıkılmaz dediğim dağlar yıkılıyor içimde
Tam şurada,yüreğimde
Dağlar yıkılıyor Anna
Hem de öyle bir yıkılıyor ki
Deprem olsa büyüklüğünü tarif edemezsin
Peki ya sonra?
Sonra ne oluyor dersin Anna?
Hiç...
Sonu kocaman bir "Hiç" oluyor.


Sadece söz geçiremediğim gözlerim
Olan gözlerime oluyor Anna
Yine sessiz sedasız ağlıyorum bir başıma
Yapayalnız
Hayır Anna
Kimse hiçkimse olmuyor yanımda
Bir ben bir de bencileyin sen


Kızıyorum kendime
Yeter diyorum, yeter artık
Anla beni Anna
Neden,neden hep kırılan benim?
Daha kaç kez aynı yerden kırılacak kalbim?
Ben de insanım
Her şeyden öte ben bir kızım
Narin,hassas diye tarif ettiğiniz o kız
Anlat bunu onlara Anna
Anlat ne olur
Korkuyorum Anna
En çok da kendimden
Çok korkuyorum


Yıkılmaz kale mi sanıyorsunuz siz beni?
Alev alev yanamaz mıyım ben Marmara Çırası gibi?
Neyim eksik ya da neyim fazla benim sizden?
Ben...
Ben..
Ben sadece kırgınım Anna
Sana,size hepinize...
Siz gibi düşünemediniz ya beni
Kırgınım Anna
Çok kırgınım
Sana,size,hepinize
En çok da kendime
Anla beni Anna
Anla...