Sırada ki gün gelsin ağzıyla
Konuştum gençliğimi
Gelsin ve bir güzel yeneyim onu
Prangalayıp ayaklarını esir edeyim dedim
Onca günü yendim
Zafer üstüne zaferler kazandım
Tüy diktim
Bilemedim ama yendikçe yenildiğimi

Ben kendime zor bir adamken
Pazularımı şişirip güneşi ayı
ve en çokta sabahları tuş ederken
Musmutlu çocukluktan başka bişey değildim
Çiçekli kırlangıçlı çayır çimen manzaralı
Bir dünyanın saltanatıydım
Hiç kimseyi ayıklamadan sevmenin çoşkusu
Bir yana ıslıkladığım sürgünleri bile akılalmaz bulmazdım

Ben kelimenin tam anlamıyla
İçi kıpır kıpır bir düşünmeyendim
Bulutlardan gökyüzü yapar
El örgüsü yalnızlıkların eteğinde
Kımıldamadan seyrederdim
kendim sandığım herşeyi

Dedim ya demediğimi bırakmadan gitmeyi
Hiç susmadan söylemeyi azmettirdim
Yarınlarıma
Örtülü ödeneği varmış gibi tutkularımın
Hiç tutar yeri olmadığında
Vazgeçtim şarkı dinlemekten
Ben işte ben
İpucu bırakmadan şiiri
Ta buralara kadar getirdim
Elli yaşımdan aldığım günlerin
Ayakları altına sererek
Binlerce kez af diledim yenilmelerimden
En çok da zaferlerimden