Yalnızlıkta kalabalık var imiş
Muhannete vara vara öğrendim
Yüreklerden yol geçirmek zor imiş
Dost gönlüne gire gire öğrendim

Gün geçtikçe ahde vefa delirmiş
Dil zehrini gamı çeken bilirmiş
Derdi veren dermanı da bulurmuş
Yaralarım sara sara öğrendim

Uyanmadım, toyluk çaldı serimi
Sam yelleri alıp gitti terimi
Tecrübeye kurban ettik verimi
Batakları süre süre öğrendim

Tek kalemden hem dikeni hem gülü
Öttüren gül değil aşkmış bülbülü
Bütün nimet hazinenin mahsulü
Hakikate ere ere öğrendim

Saklanıyor ilaç dertte elemde
Emir büyük yerden suç yok kalemde
Dosttan özge yar yoğumuş alemde
Nice kalbi kıra kıra öğrendim

Dirildikçe kalmaz şüphe ve şekim
Çiftci baba ne doktordur ne hekim
Derinlerde münafık kim müşrik kim
Yaşadıkça göre göre öğrendim.

Ahmet Çiftci