Yaşlanıyor muyuz ne
Tek tek düşerken takvimlerden sayfalar, yıllandık
Yıllandıkça şarap oluyoruz sandık
Züğürt tesellisi idi kabullenemedik
Oysa, ölüm gibi yaşamın bir gerçeği idi
Eskiyorduk, eskiyen giysiler gibi anlamadık

Biliyorduk, her can ölümü tadacaktı sonunda
İnanamadık bir gün “elveda” diyemeden gideceğimize
Keza, inanamadık; günden güne eskiyeceğimize
Gözümüzün görmez, kulağımızın duymaz olacağına
Belimizin bükülüp, elimizin ayağımızın tutmayacağına

Bilsek de inkâr etmek kolay geldi hep
Sonbaharda dökülen yapraklar gibi
Döküldük hayat yollarına bir bir
Anılarımızı bıraktık dökülen her parçamızla
Acılarımız serildi bastığımız her yere, bazen sevinçlerimiz
En çok da sustuğumuz, dışa vuramadığımız iç burukluğumuz

Hep bir yerlerde takıldı kaldı ağaç dallarına
İçimizi burkan, o iç sızlatan hallerimiz
Kimi, çocukluğumuzdan kalan
Kimi gençliğimizde sancılanan
Yılları hesaba çekmek boşa şimdi
Başka neye yarar içini acıtmaktan
Bir yıldız gibi bir yıl daha kaydı zamandan
Yaşlanıyor muyuz yoksa
Ben miydim inatla hiç oralı olmayan…

14/02/2016 20:15
Perihan METİN

NOT: Şiirime "Uğur Böceği"ni layık gören Edebiyat Defteri Yönetimine, teşekkür ediyor, her şeyin gönüllerince olmasını diliyorum. Sağ olsunlar.