Biz çocukken daha mı büyük düşünürdük ne?
Kollarımızı açar dünyayı kucaklardık.
Bez bebekler korkmazdı, ağlamazdı haline,
Zalime karşı onu bağrımızda saklardık.

Biz küçükken büyüktük! Ağlasak da çok zaman,
Kimseyi korkutmazdık, soldurmazdık çiçeği;
Arkadaştık, kardeştik, masallardaydı düşman,
Boştu silahlarımız, öldürmezdik böceği.

Biz büyükler çocukken daha mı cesurduk ne?
Ateşe el uzatır, bıçak üstü gelirdik,
İnsanı sevmek için aramazdık bahane,
Tanrı’nın verdiğini paylaşmayı bilirdik.

Oyunlarda kullandık demirleri, taşları,
Yüreklerimiz birdi; el, düşeni tutardı.
Yalnızlık korkusundan akardı gözyaşları,
Yüzümüz gülümserken, kalp kahkaha atardı.

Çocukların üstüne gökten ölüm saçıldı,
Küçükken yıldızlardan ışık yağardı oysa!
Coşari, biz büyüdük; kollarımız küçüldü.
İnsan sığamaz oldu, dünya sığardı oysa!

İbrahim COŞAR