Akşam üzeri bir feryat yükseldi
Feryadın adresi iki katlı ahşap evimizdi
Ağlayanlar sadece ev halkı değildi
Pencerede sıralı saksılardaki tüm çiçeklerdi
Bahçemizdeki ağacımızdı
Üzüntüden üzerindeki dalını yaprağını yoluyordu
Sanırsınız delirmiş aklını yitirmiş
Kısa sürede tüm köye yayıldı acı haber
Sel misali evimiz sevenleriyle doldu taştı
Ağıtlar yakıldı ağlama sesleri
Gökyüzünde yankılanıyordu
Gökyüzü çok severdi rahmetliyi
Güneşi sönmüşte yeryüzüne düşmüştü sanki
Gökyüzü ağlıyordu göz yaşları yağmur oldu
Çisil çisil döküldü köyümün üzerine
Saatlerce durmak bilmedi göz yaşları
Ben o zaman 16 yaşında delikanlıydım
Sağken iyi bir insan olduğunu zaten biliyordum
Ölünce bir kez daha anladım mükemmel bir insan olduğunu
Ve onun torunu olmaktan her zaman gurur duydum
Bu mübarek Allah dostu benim dedemdi