Gönüller sevdanla yanıp tutuşmuş,
Sevgiyi, muhabbeti senden bulmuş,
Yollara revan olup bîmecal kalmış,
Ay yüzlüm, kâinat sevginle kurulmuş.


Işığa pervane olan kelebek misâli,
Gül cemaline âşık kavuşma visâli,
Ravzana varıp gönlünce sevmeli,
Ateş-i sûzanla kül olup yanmalı.


Sen haktan bize bir nursun,
Dertlere devâ kalplere sürursun,
Sen ki baştan sona bir huzursun,
Kalplere şifa nurun alâ nursun.


Söz sözlerin sözü, özün özü,
Sevdanla gönüllere düşen közü,
Görmez ise seni bu dünya gözü,
Bari şefaatinle ak eyle bu yüzü.


Ey bahtımızın nurlu güneşi,
İnsanlık susamış seni arıyor,
Aşığın püryan olmuş siğnesi,
Yollara düşmüş cebel-i Uhudda arıyor.


Gönlüm ravzanda hasretinle uyandı,
Tutuşup sevdanla püryan olup yandı,
Bülbül güle hasretle ötüşüp kandı,
Salât selâm olsun Ey Yüce Nebî (asm).

HASAN YEŞİLKAYA