ÜTOPYA
Hani sokaklar sessizliğe çalar da ardından yağmur gelir ya.
Bir kerede ben sensizliğe boğulurken çık gel yanıma. Ve saat sevdaya her yaklaştığında neden acılar gelir aklıma. Aklımsa firarda , ulaşılmaz ütopyalarda. Hadi çık gel, rüyaların arasından sıyrıl gerçeğe doğru. Çık gel bi sabah ansızın güneş sanayım seni. Bir kerede ay bizim gecemize doğsun. Anlamadığın yerlerin üstünü çiz gitsin. Bıktım , usandım bu dünyadan, hep dönüyor. Hep altta kalan tarafım yoruldu çoktan. Oysa müşterekti hayat herkes için. Ağlamaya hasret kaldığımdan değil. Ağlayacak bir şey kalmadığından üzülüyorum. |