O Hiç Kimse

Bir şiir daha ilişmeli
Kapıları kapanmadan yarının
Köprüleri yıkılmadan ömrün
İlişmeli de kimden kime gelmeli
Yokluğun gözü kör olsun diyerek
Olmayan mutluluğa da şiir yazılmaz ki
Hele alışkanlıkla sevilen hiç kimsenin şiir iliştirecek
Bir kalbi olmaz ki
Şiir dem tutana kadar
Yokuşu sökene kadar umut diyip yahut beklesem mi
Zaten zıkkım gibi bir gecenin
Hafızasından yeni ayrıldım
İt ürümüş kervanlar yürümüş dışarıda
Benden başkası kalmamış elimde
Kilitleri açılmış şarkılardan akıp gitmiş
Onurlu yalnızlıklar
Yine karanfiller gibi
Kalın bir kitabın arasına saklanmış huzuru arıyorum
Bir ıslık telliyor rüzgarın hırçınlığı
İlk el hüzünlerimi hatırlıyorum
Sen ben o derken ne çok gölge yapışmış
Üstüste hep o hiç kimseyi beklemişim
Şiirden şehirler kurup
Köyler dağlar inşa edip
Kelime akarsularından göller edinmişim

Büyük bir kelime
Küçük de bir kelime
İkisinin içinde arasında yolunda olan da
Bambaşka bir kelime
Aşk gibi delilik püskürten
Yanardağı ağzı ise şiir
O şiirin magmasıysa kalbim

Yok evveli böyle değildi
Daha evveli bir başka maşukluk
Bir diğer yiğitlikti umut
Şimdi daha kendini bilmeden
Söyletmetden ahvaline
Yarına yakışan olmak derdiyle
Hıçkıra hıçkıra şiir kertiyor nefesime