Eflatun.
Mora çalıyor Güneşin okşadığı leylaklar.
Ve elleriyle koparıyor onları bir kadın. Dokunsalar ağlayacaklar. Dikkatlice pusuya çekiliyor Güneş. Kadın görürse eğer,parmak uçlarına kadar yandın. Ayağına kadar indi Güneş. Ellerini gülümseyerek ovuyor. Sakın kanma rengine. Siyahlar artık durdu,akşamlar eflatun doğuyor. Beni ve çiçekleri bir kenara koy, Ne zaman bir kadın çiçek koparsa Renkler ağlıyor, Gök yüzü izliyor, Ve bir kadın yine elinde silahı, En son mabedimde görülüyor. Güneşi alnından vurmuş,uzanmış yatıyor. Ve bir eflatun çiçek, Elinde gayet mutlu kadının. Güneş okşamasada kalbini, Kadın koparıyor her birini. Sanki ondan başka bir çiçek yokmuş gibi. |