Demli kırçalını teğet geçtim günün,
Olmadı rahmet bildim o ölgün gülü.
Kayıp eşkâlim iken tedirginlik,
Ödemekle yükümlü olduğum o kefareti sığ bildim.
Gönlü yâd eden bir hüznün kerametine sığındım
Yerli yersiz.
Sinsice yalayıp yutarken bilinmezlik,
Pervasızca saf tuttum.
Saklı iken ismin o tedirgin lehçede,
Adını anmayacağıma kerelerce
Yemin etsem de.

Hani olur da rast gelirim kayıp devrana;
Devran da devran hani,
Zaman tükenmeden ve çoğalttığım
Beynamaz bir rötuş ile
Şekillenen izleğin garbında
Ve sığıntı bir acı iken ıssızlık,
Çalakalem donatırım yüreği
Bilinmez bir rotaya tekabül ederken
Gönülsüz suretlerin ışıldağı kadar
Keyfe kader içimde dinmek bilmez iken özlem.

Devingen ruhun tesellisi sakil üç beş hece;
Saf, kırık ve yalın hayli sönük yine de
Rahmeti imge bilen bir şiirin tek donatısı,
Kifayetsizliğimi okşarken annemin sıcak kucağı.

Görmez misin o sığındığım surede saklıyım:
Tüm muafiyetim ve kırgın benliğim,
Hayli yorgun…

Bilip bilmeden yitip gitmek olsa da
Nihai yönergesi hikmet bildiğim hüznün,
Alabildiğine boyarken üstümü başımı,
Hüzünle, telaşla yordarken
Teselli bildiğim o boş, beyaz sayfa.

Beyhude, sırnaşık bir aşka delalet,
Çıfıt çarşısı kadar derbeder bir gölgeden ibaret
Tüm yaşam, inadına seyrinde
İbret-i âlem.
Varsın dökülsün ölgün çiçekler günbegün,
Kıyama durduğum taarruzunda ebediyetin,
Can bulmaksa tek tesellim,
Ölmeye razıyım her şiirde.