Gözlerin buğulu bakar

Dalıp dalıp uzaklara...

Lapa lapa kar yağar

Kalakalır insan naçar

Yine de kesemez ümidi

Her kışın sonu elbet bahar...


eskiden çok kar yağardı bizim köyde, bayağı mahrum ve mahsur kalırdık hep. elektrik yok..? telefon yok..?.sigaram bitmiş..çay şeker bitmiş.yiyecek sadece bulgur çorbasın ve bulgur pilavı..çok olmazsa da.kendimizin yetiştirdiği patetes vardı.haa birde.turşu.ozaman kocaman küp vardı anam onu doldururdu bahçenin domatesinden.biberinden içinede biraz yeşil fasulye atardı.çok olmazsa da birazda toprakta gömülü çömlek içersinde çökelek vardı.bu kadardı yiyeceğimiz.yermisin bahar gelene kadar.yüzünemi bakarsın.sebze ve meyveyi hayal edip rüyasınımı görürsün onu ancak ben biliyorum. yıl 1982 hiç unutmuyorum.tam yirmi gün masur kaldık köyde hiç bir iletişim yok yol yok radyonun pili bitti dinleyecek bir şey yok yok yok yok.selda hocam affınıza sığınıyorum efendim.şiiriniz bana yaşadığım o günleri ve hatıraları anımsattı.kusuruma bakmayın lütven. yürek sesiniz var olsun efendim.selam ve saygılarımla..