DİNLENİRDİ TOPRAĞI
Kırdin mı şairin dallarını ?
dokunmasaydın sakın köküne ! yeşerip meyveye durdukça kucak kucak derde deva dağıtmayı hiç esirger miydi ? Hüzünle beslenirken ; ayrılığın dilini konuşurken kalemi; dizelerken kavuşmaların sevinçlerini süresiz bir hasret yaşarken gönlün de hep bir eksik yaşamaz mıydı ? tamamlayana dek . bir yangın sarmışsa uykularını ; dumanı ta uzaklardan görülüyorsa, Yorgun yılların ardından bırakırdı toprağını dinlenmeye o anlardı ruhunun dilinden. Hele ; şu kuvvetli fırtınası dinseydi kapısında komşularına bırakırdı nasibini gelecek yılın da ederdi bayramını . Anlasaydın şairi; efsaneleştirmezdi seni acımasızca rastgele savuruşun baltanı. Nuran KARACA10:57 04.06.2015 |
şair ve ağaç güzel betimlenmiş.
tebrik ederim