Şu fanus-ı hayal yok mudur ?
Batını zahir görmeye çalışan dekadanların,
Rahimden günahsız cenini çıkarırmışçasına verdikleri acıların.
Yok mudur cezası ?

Adaletin balyozu ezmeyecek midir tekmeleyen bacakları ?
Belki, adaleti tıkamışlardır paradoksun kafesine,
Çaresiz kalsın, aciz kalsın, zalimler alim olsun diye.
Her taraf zulüm, kan revan içinde boğulsun diye.

Yok mudur komadaki sorulara bir doktor ?
Hayli yoruldum artık sevgililerim.
Ölümüm ve Duygum benim,
Özüm bilinmez, sözüm dinlenmez nedendir bilemedim.

Gönül bir bağlanmış ki sorma,
Terkeyledi çeşmi zerkam, a dostlar bulun bana bir deva.
Meyhane toprağıyla teyemmüm edilen yüzler arasında,
Yoruldu artık bu ruh ve bu beden.

Alnımdaki hakir damgası ile yığılıyorum yere, buğulu camların ortasında.
Sakın ola ki sorma bu densize, neden yığıldın diye,
Pes ettim, yitirdim umudu, terk edip diyar-ı elemi.
Gideceğim, tutacağım sevgilimin ellerini,
Elveda...