EL OLDUK BİZYalnız kaldık çıkmaz sokaklarda Birbirini seven iki çılgın yürek Ayrıldılar istemeyerek Bir yanımda uçurumlar var Diğer yanımda aşılmaz dağlar İstesem de koşamıyorum Ölümüne çıkmıştık seninle sevda yoluna Görmüyordu gözümüz hiçbir şeyi Fazla bir beklentimiz yoktu gelecekten Mutluluğa hasretti yüreğimiz Nohut oda bakla sofada Bizi biz yapan değerdi yaşananlar Sadece ellerimiz değil yüreğimiz de kenetlenmişti Güneşin doğuşunu beraber izliyor Her gün batımında sarıyordu içimizi hüzün Gökyüzünde ay gösterdiğinde yüzünü Kaplardı içimi tarifsiz bir acı Bitmek bilmeyen nöbet değişimi gibi Umutsuz bir beklentiydi mutluluk Her parlayan yıldızdan fallar açıyorduk Başın omuzumda gözlerin gözlerimde Derin bir sessizlik içinde Yaşadığımız anı bozmamak için Tek kelime etmiyor susuyorduk Susmaktı en büyük çığlık Dudaklarımız kendiliğinden birleştiğinde Nefesin nefesime karışıyor Mutluluk denizinde boğuluyorduk Dalgalar sahile atana dek Şimdi hepsi dünden bir anı Yarın olmayacak hatırlayanı Sanki yaşanmamış gibi Eller boş yürekler boş Aynı yolda biçare İki yabancı olduk artık ... Refik 19 . 12 . 2015 İstanbul |