his kucağında ki aşk ele gül bana geven
ne umdum ne buldum ki vah bahtsız kara yazım
nerde bir fırsat çıksa yoktur ki beni seven
tüm kısmetim kurumuş çalmıyor bile sazım

olduğum her durum da bin bir dert beni arar
sevip saydıklarımın her hali bana zarar
ne mutludur gündüzüm ne de gecem bir karar
öyle bir sinmişim ki çıkmaz dilden avazım

bana yollar da yasak yolun da sürgünüyüm
hep zaruri hislerle öz yarin vurgunuyum
hiç olmadı ki vuslat bitmiş bir meşk günüyüm
gün görmeyen gönlümden çırpılır gece tozum

sevgiyi saran ruhun yüreğe ters bakışı
bir tülün ötesinden özlemin iç yakışı
öldürür beni yarin saçına gül takışı
isterim onu her an her bir şeyiyle lazım

bu âlemin puluna gönlün yoktur tamahı
çöl yağmura hasretken mecnun çekti günahı
benden sevgi kaçarken eller yaşar semahı
yalnızlığın bağrında odur benim tek hazım

sanki de yasak olan elmayı ben ısırdım
bu kapkara bahtıma ben mi haram pişirdim
gül gibi ömür varda ben mi zoru aşırdım
kalpten sırf bu sebeple içten akmaz niyazım

görmez ki gözüm ondan asla başka birini
cilve onda naz onda akıtır zahirîni
bana göstermedi ki altta yatan kirini
bir gün olsun gülmedim kış gibi geçti yazım…



(09.12.2015) AZAP…