GÜL YÜZLÜM (54)
GÜL YÜZLÜM (54)
Sen gönlümde açan bir beyaz güldün. Beni yalnız koyup gitme gül yüzlüm. ’Bensizliği kalbin götürmez’ derdin. Beni yalnız koyup gitme gül yüzlüm. Yaklaşık üç yıldır derde düş oldun. Kaderin oyunu geldi tuş oldun. Bir melek misali uçan kuş oldun. Beni yalnız koyup gitme gül yüzlüm. Çareler peşinde çok koşturuldum. Çare yoktur denen söze yoruldum. Bu minval üzere içten vuruldum. Beni yalnız koyup gitme gül yüzlüm. Bu dünyanın derdi meğer çok imiş. Dertten derde geçmek ağır yük imiş. Çare olacak bir uzman yok imiş. Beni yalnız koyup gitme gül yüzlüm. Daha yapacak çok işimiz vardı. Düğündü dernekti toyumuz vardı. Torunlara giden soyumuz vardı. Beni yalnız koyup gitme gül yüzlüm. Ateş İlhan’ım ben sözümü derim Öncü olur senden önce giderim. Bunca zamandır hep dua ederim. Beni yalnız koyup gitme gül yüzlüm. İlhan ATEŞ (Zayi Ozan) Ankara, 09/12/2015 Çarşamba www.edebiyatdefteri.com/siir/976174/ |