Merhaba umutlarım,
Unuttuklarım
Hoşça kal

Gözümde ipince bir sızı
Sezmez olaydım
Gözüm içi, görmez olaydım

Her defasında son sözümü söylemiştim oysa
Oysa, hiç bir lafım yokmuş her şey buysa

Mesela ağaç nasıl durur kendine
Var mıdır kendine bir sözü
Dallarından yapraklarına değin üşümüş müdür
Unutmuş mudur mesela en uçtaki yaprağı
Bırakın!..
Bırakın, uzasın bilmediği gibi


Hani,diyorsun ya
Seninle yeniden doğuyorum..diye
Yalan!..
Her dişi kendini doğurur

Güneş de doğuruyor mu kendini
Doğumundan bu yana bilemem kaç üzeri bilmem kere..
Bu yüzden mi sımsıcak hâlâ

Pekâlâ
Alâ..

Tırsıyorum!..
Sözlerim sözlerime geçiyor
Efeliğim kendime
Çizmişim her şeyi

Hatırlıyor musun, çocukken de çizerdik
Sıra dağlar ortasından geçen o upuzun ırmağı
Selvi ağaçlarını
Küçücük evin damından bulutlara değin uzanan o dumanı
Hatırlıyor musun
Çöpten adamın dışarıya fırlamış kıpkırmızı kalbini

Şimdi, yürek oldu..

Yürekli misin..diyorsun

Her yüreğin bir kabri var
Her biri Ağlama Duvarı kadar
Ağlarsın
Sözlerin akar içine

İçin için yanarsın,
Göyünürsün
Kulağın yapışmış bir bedene
Vazgeçsen bin dert
Var sayılsan bir..
Haz bu, yer her bir şeyi

Var mısın,
Gerçekten var mısın
İki kutbu buzul dünya

Eriyeceksen, sessizce olsun
Kutuptan ip çeker gibi
Tan yerinin ağarması gibi

Vızır vızır geçmesin atını alan Sırat’tan
Gözden düşenin dostu da olsun
Gönülden düşenin düşmanı kadar

Sözlerim, sözlerinde bilesin
Bilesin, ayırt edemem cümle geçişlerini
Umurum değil at ile deve

Bir sır’ım,
Bir sır’ sın
Bir’in iç içe geçmiş hali
Sende tamamlanır’sam
Biliyorum ki
Eksiliyorum ben de..



Kundu/Antalya
Aralık2015