Çık gel anne
En büyük marifetim belkide ağlamak
Belki de duygularımın tümünü bastırıp Sahte gülücüklerle insanlara neşe vermek. Yoruldum anne yokluğundan Yokluğunda kaybolmaktan Kaybolduğumda korkmaktan Çok korkuyorum Hayat acımasız insanlar zalim Her biri nerden parçalara ayırcağını iyi biliyor Ve sen yoksun acıyan kanayan yerlerim iyileşmiyor Öpeyimde geçsin de bana Düşlerim çürüdü Nasıl anlatayımki annesi olana Anesizliğin iç yangınını Hadi çık gel sen yine de ben uyurken Solgun yüzüme darmadağın ruhuma bir öpücük kondur Sım sıkı sarıl yanağınıda ıslatmayacağım Rabia Gülgör |
Meltemlerinle yine ısıt
Yine dokunsun saçlarıma o pamuksu ellerin
Bir daha öff dersem lal olsun dilim...
Ve biliyor musun anne ben hala çocuğum senin tabirinle dünkü çocuk
Sonra sen yoksun diye mi geceler soğuk anne
Yoksa kokunu mu esirgedin dünyamdan ki
Ben tir tir titriyorum bu cehennem azabında
Söz anne
Sana söz yeter ki gel...
Bir daha öff dersem kırılsın her yerim ....
Offf ...