DEĞİRMEN
Koskoca bir yıl daha devrildi ömrümden
Sensizlikle dolu koskoca bir yıl daha Ömrümdeki herhangi bir günde Ömrümün herhangi bir yerinde Parmak uçlarım gezinsin diye buğday rengi teninde Hanidir rüzgarla kavgadadır ahvalim Nasıl bir sevda yanığı sarıyor her yanımı bilsen Ve dahi bir kerecik o yangını görebilsen Tövbe ederdin gün ışığına çıkmaya bensiz Nasıl da utanırdın kendinden Bu canı ben nasıl bıraktım diye bunca zaman habersiz Gıt diyorsun devam et hayatına Şimdiye dek bensizdin biraz daha kalıversen ne olur ki diyorsun Sen bunca zaman boğulur gibi yaşamak nasıldır Ve sensiz nefes nasıl alınır hiç bilmiyorsun Aşk umut etmektir sevgilim Öyle ki kanıyorken sensizlikten yüreğim Gülümsüyorsam eğer uzaklara bakarken Bir gün döneceğini bildiğimdendir bu halim Neyin derdinde bu kadın anlayamıyorum demişsin geçenlerde birine Oysa ki bir kere baksaydın gözlerime Hemen bulacaktın cevabını bu acımasız sorunun Sorgulamak kolay da bakıyor görmüyorsun Kalbim çıkmaz bir sokakta kalmış gibiyken Hani başımın üstünde gördüğüm o yüksek tavan O derin mavilik ve bana o ellerini uzattığın an Dedim ey aşk tutuklunum Ben bu derde gönüllü düşmüş bir kulum Günahım rakipse şu karşıki dağlara Değirmeninde öğütülmüş harap olmuş bir unum… Kabullenemiyor ya insan bir türlü bunu Ve verdiğin cevapla halime tercümansın Demiştin ki anlamayanım, gönül niye anlatsın Sevmiyorsa sevilen değirmenci ne yapsın? beyazmelek |
yârim demlendik bir kere hasretinle, artık gelsen de eyvallah gelmesen de
yokluğunla göz yaşlarım sağanak halinde sen silsende bir artık silmesen de
duygularımın baş kenti yüreğimin kara kaplı defterinde ki beyaz gülümsün
hasretin özlemin anıların aşkını yaşatacak kalbimde sen istesende istemesende