Doğruca Varayım.
Mevla’m hak yoluna ben imanla girem gülem
Âlemi gönülleri gezem bir uçtan uca Hak özünü gönlümde gülümserken ben görem Merhameti başımda gezsem ben hep mutluca Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca Doğruca varayım son nefese ben imanla Âlem döner aşk ile etrafında engince İnsan arar bulurmuş dengini de dengince Kader takip edermiş insanı da peşinde Ecel gelir kaçamaz insan günün birinde Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca Doğruca varayım son nefese ben imanla Yüksek dağın çok olur hiç bitmez soğuk karı Gurbette ağlarım ben sessizce zarı zarı Hayat bazen çıkılır yokuş yokuş yukarı Bazen döndürür hayat insanı baş aşağı Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca Doğruca varayım son nefese ben imanla Tek başına hayata yalnız kalıp gülenler Pişmanlığın yolunda hep pişman yürüyenler İnsanlık nasıl şeymiş hiçte o bilmeyenler Tek başına dert içinde yalnızca ölenler Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca Doğruca varayım son nefese ben imanla Dost her zaman yanında olur başkası olmaz Dostu aramayınca gönülde hiç bulunmaz Aramadan dost gelir neden geldin sorulmaz İnsanlığı bilmeyen dost ile yaşayamaz Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca Doğruca varayım son nefese ben imanla Kul Mehmet’im elinde gönlün olsun hayırda Ara sıra âlemi gez ovada çayırda Güller merhametle açar gönlün bağında İman yaşanır elbet o gençlik çağında Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca Doğruca varayım son nefese ben imanla Mehmet Aluç-Kul Mehmet- |