Amadeyim
Nefsim müsvedde kâğıt,
Ya ıslah et ya dağıt. Ya parçala buruştur. Kurtar nefsin elinden. Zehir kusan dilinden, Onun yolunda koştur. Sönmeyen ateşine, Güneşler güneşine, At bu teni tutuştur. Öğret onun zikrini, Fikrini ve şükrünü, Onun aşkıyla coştur. Koşturup ben ben diye Meylettirme faniye Dünya üç beş kuruştur Düşünüp ahval nice Tenhalarda gizlice Yâri anmak ne hoştur Lale değil gül değil Yalnız bu gönül değil Sensiz tüm âlem boştur Hadim nefsi ölüye, Sonunda sevgi ile Sevgiliye kavuştur. |