Rakının Beyazını Kirlettiler
Yağmur yaralarımın kuytularında birikiyor
yüzümde ki parmak izlerini temizleyemiyor gözpınarlarım güneş doğuyor aydınlanıyor dünya, tezgahtar çocuğun yüzü aydınlanıyor, yalnızlığım çıkıyor günyüzüne hiç bir papatya beni açmıyor ve seni yazmıyor koparılan takvim yaprakları. ’Biz’ artık çoğul ekiyiz, çoğalamayan birbirine! Sen sevgili; aynı güneş aydınlatırken ve aynı çimleri ezip aynı şarkıda ağlarken başka yataklarda nasıl rüya görüyorsun? Liman boyu uzanmış acılar yürüyor saçlarımda Rakının beyazını da kirlettiler kimsenin şerefine içilemiyor artık.... Ersin HOSGENC |