Şimdi bir şiir yazsam
mesela, seni...
sonra okusam gözlerinden
doyasıya o şiiri
ahh İstanbul
deniz gözlerinde kaldı kelimeler
şimdi ne desem
yetmiyor...
yetmiyor işte cümleler
ha geldi ha gelecek diye
bekliyor işte öylece kalem
oysa ne çok şey söylemiştim
sana bakarken Eminönünde
yada Gülhanede
ne çok söz vardı yüreğimde
ne çok kelime
şimdi her şey bir hayalden ibaret
Ayasofyan, Vefa’n ve benim sana
vedam...
bitiyor işte cümleler
bir acı saplanıyor şurama
sol yanıma İstanbul
ve kaçıyor tüm cümleler
arkalarına bakmadan
gidiyor tüm sözler
oysa ben sana İstanbul
ne uzun bakmıştım
sanki....
dönmeyecekmişim gibi
sanki kal dermişsin gibi
sanki orada öylece
ölüverecekmişim gibi...
gerçi ne fark eder değil mi
insanın yüreği ölmeden
ölmüyor bedeni,
insanı yüreği terk etmeden
dünya terk etmiyor seni
İstanbulum...
vedamm.
bir damla gözyaşı bırakıyorum
denizin kenarından
gözlerinde sakla gözlerimi
sözlerimi...
ve unutma sakın
sana nasıl veda ettiğimi....