Gönül Bahçesinde KoşarımBülbül oldum dost bağında öterim Gül oldum gönül dağında açarım Makas oldum dosta libaslar keserim Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Hak yolunda dil oldum kelam söylerim Nur açan yollarda kelebek oldum uçarım Dağ başında kalanları sevgiyle kucaklarım Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Dünyanın hali bellidir meyil vermem Dünya malına gönül verene koşmam Mazlum ağlarsa gözyaşında akarım kaçmam Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Gönülden sırrını vereni açığa vermem Namert olanın yolunda hiç gezmem Tevekkül ederim gönülleri severim küsmem Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Hak yolunda adımlar açar yolumuz Hani bilirim ölüm ile bitecek sonumuz Hak yolunda yürüyen Rahmanın kuluyuz Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Gönüller Rahmanın nazargahı bildim Gönülleri sevdim hep güldüm Ölüm gelince gülen Azrail ile gittim Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Kendimden çok insanları sevdim değer verdim Gönül dergâhımda ne varsa önlerine serdim Gönül heybeme gülüşlerini doldurdum gezdim Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Gönül yolunda yorulmadım hep yürüdüm Benlik kokan bedenimi çıkardım hep güldüm Seven gönüllerin gülüşü içinde öldüm Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Yüce Rahman gösterir seven gönüllere cemali İman gönülde varsa verilir düzgün ahiret suali Gönülde açık olmalı her daim sevgi sinyali Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Kul Mehmet’im aldım elime yazan kalemi Gezdim seven gönlümle cümle âlemi Hak yolunda söyledim gönüllere hak kelamı Seven gönüllerin gönül bahçesinde koşarım Mehmet Aluç-Kul Mehmet- |