söz, döküldü; köz, yandı
bedenden dökülür, kara bir leke gibi ömür
ölüm, ansızın yakalar. hiç alıcısı olmayan vitrinlerde, asılı kalır umutlar. yaması üretilmemiş bir bulut, gelir çökelir üstüne her damla, tövbekar sözcüklerin re’cası .. dibi tutar hayatın, indirgenmiş tercihlerle. en azından üstünü örtmek ister, insan aman, görmesin kimse. siyahi bir bilinç gelse, setr olsa üstüne siler mi tek seferde, ruha yayılan telaşları? ölmeden, bedenimin başkentinden, kalın bir omurga istiyorum ; sönmüş davama ateş, savruk duyularıma istikamet, niyetsiz amellerime hayır diliyorum .. yine yeni yeniden: "İKRA!" |